στην γκαλερί Ευριπίδης στο Κολωνάκι
η αφίσα της έκθεσης της Λίλας Παπούλα στην είσοδο της γκαλερί
μία από τις τρεις αίθουσες στον πρώτο όροφο της γκαλερί
όπου εκτίθονταν τα έργα
Νυχτερινό 2016
Θ' ανοίξεις τα παράθυρα στο φώς; 2017
Get out 2013
Διαδρομή 2012
Imago, 2012
Αμάραντα, 2017
Αποτοίχωμα ΙΙΙ, 2017
Ανάκληση ΙΙ, 2016
Απέναντι, 2016
Θα μείνεις λίγο μέσα στο φώς; 2016
Αποτοίχωμα ΙΙ, 2017
Προσεχτικά τις κουρτίνες, 2017
Πέρασμα 2017
έκθεση ζωγραφικής της Λίλας Παπούλα
«Στοίχοι που έκρυβαν το πρόσωπό μας».
Γκαλερί ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,
Ηρακλείτου 10 & Σκουφά, Κολωνάκι
Τα έργα είναι όλα μεικτής τεχνικής (ακρυλικά, ξαναπερερασμένα με άλλα χρώματα, κολάζ, και ξεφλουδισμένα τμήματα) για να αποδοθούν οι στρώσεις ύλης, οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι, οι ενθέσεις πορτρέτων περασμένων μορφών.
Ένα παρελθόν που πια δεν υπάρχει, αλλά είχε διασώσει η ζωγράφος αρχικά σε φωτογραφίες από τη δεκαετία του 1980, και που σήμερα παρουσιάζει σε πίνακες.
Παρότρυνση και το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη:
[Εκεί…]
Εκεί θα τα βρεις.
Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο
Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν
Οι καθρέφτες θα λάμψουν
Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο
Εκεί θα τα βρεις
Κάπου — απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα
Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,
Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες,
Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο
Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν
Οι καθρέφτες θα λάμψουν
Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο
Εκεί θα τα βρεις
Κάπου — απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα
Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,
Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες,
Μισοκαμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών.
Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως
Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα
Προσεχτικά τις κουρτίνες
Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν
Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες
Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι
Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί
Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις
Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο
Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά.
Τότε θα ξέρεις.
(Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να
κρύψουμε το πρόσωπό μας).
Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως
Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα
Προσεχτικά τις κουρτίνες
Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν
Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες
Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι
Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί
Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις
Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο
Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά.
Τότε θα ξέρεις.
(Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να
κρύψουμε το πρόσωπό μας).
Η Λίλα Παπούλα γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και έκανε μαθήματα ζωγραφικής στη Saint Martins School of Art στο Λονδίνο και με τον Μίμη Κοντό στην Αθήνα. Έχει παρουσιάσει έργα της σε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα της υπάρχουν στη Βουλή των Ελλήνων, πρεσβείες, πανεπιστήμια, μουσεία, πινακοθήκες και άλλες ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Για τη νέα της αυτή δουλειά, η Λίλα Παπούλα σημειώνει:
«Πάντα με γοήτευε αυτό το εσωτερικό το παιχνίδι με τον χρόνο και τον τόπο, ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι. Έτσι, δουλεύοντας με εικόνες από το παρελθόν αναζητούσα και μερικές φορές ανακάλυπτα καινούριες διαδρομές που με οδηγούσαν στο παρόν. Όπως και τώρα, με τις εικόνες που φέρνω σ’ αυτή την έκθεση, εικόνες φθοράς και νοσταλγίας για κάτι που χάθηκε, δεν είναι νομίζω ο πόνος και η απελπισία που μοιράζομαι, αλλά η εικαστική ματιά μου πάνω σε αυτά, γιατί από μόνη της η Τέχνη μπορεί να λειτουργεί επανορθωτικά, ως ανακατασκευή τόσο του πόνου όσο και της απελπισίας από την απώλεια σε κάλεσμα προς την κατεύθυνση της ζωής και της ελπίδας».
Από τη δεκαετία του ΄80 η Λίλα Παπούλα άρχισε να φωτογραφίζει τοίχους ερειπωμένων σπιτιών και να περιπλανιέται στο εσωτερικό τους αναζητώντας αποτυπώματα φθοράς και απώλειας: άδεια δωμάτια, σκουριασμένες σκάλες, φωταγωγούς, ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια. Τις φωτογραφίες αυτές στη συνέχεια μετέτρεψε σε ζωγραφική, δημιουργώντας προσωπικές τοιχογραφίες με συναίσθημα και μνήμη. Στα έργα της εστιάζει στο νήμα της ζωής που διακόπηκε, στο στοιχείο της απουσίας των ανθρώπων των οποίων τα αποτυπώματα όμως συνεχίζουν να υπάρχουν.
Ο Ιστορικός Τέχνης και Επιμελητής του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπόλης, υπογραμμίζει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση:
«Στις συνθέσεις της, η Λίλα Παπούλα δεν παρουσιάζει μόνο «τα θραύσματα μιας εσωτερικής τοιχογραφίας», όπως η ίδια τα προσδιορίζει και τα αντιλαμβάνεται, αλλά γίνονται μεταφορές των ψυχικών ρηγμάτων και της πολυπλοκότητας ενός κατακερματισμένου κόσμου που έχει απωλέσει τις σταθερές και τα σημεία αναφοράς του στη σημερινή παράδοξη και δραματική συγκυρία της αστάθειας, της ρευστότητας και της μετάβασης, έρχονται να δοκιμάσουν τους φόβους και τις ανησυχίες μας, να στοιχειώσουν το μυαλό μας, να χαρτογραφήσουν τους διχασμούς και τις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου, να εξομολογηθούν την ποιητικότητα της ανολοκλήρωτης προσπάθειας και της ηθικής του αδιεξόδου, να προτείνουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επιστροφής σε ξεχασμένες αξίες, να ενεργοποιήσουν και να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη».
