Η Ολυμπία του Μανέ σοκάρει το κοινό του 1865

Ήταν αυτονόητο πως η Ολυμπία του θα προκαλούσε το συντηρητικό κοινό που επισκέφθηκε το "Salon", δηλαδή το περίφημο Salon de Paris, που φιλοξενούσε τις επίσημες εκθέσεις της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού, η αίθουσα δηλαδή που φιλοξενούσε για 150 χρονια το πιο διάσημη καλλιτεχνική εκδήλωση του κόσμου.
To "Salon" δέχτηκε να εκθέσει αυτό το έργο του Μανέ, ενώ πριν από δύο μόλις χρόνια είχε απορρίψει εντελώς το "Γεύμα στη χλόη"  [ Le déjeuner sur l'herbe].
Ήθελαν μήπως να τιμωρήσουν τον καλλιτέχνη προκαλώντας μια ακόμη πιο χυδαία επίθεση εναντίον του;

Ο πίνακας παρουσιάζει μια ολόγυμνη πόρνη πολυτελείας, την Ολυμπία, ένα όνομα που διαλέχτηκε επίτηδες επειδή ήταν το συνηθισμένο ψευδώνυμο [nom de guerre] για τις κοινές γυναίκες εκείνης της εποχής στο Παρίσι.
Τα μόνα που "φοράει" είναι στολίδια που τονίζουν το προκλητικά νεανικό της σώμα: μια ορχιδέα στα μαλλιά, ένα μαύρο κορδελάκι με φιόγκο στο λαιμό, για να κάνε αντίθεση με το κάτασπρο δέρμα της, σκουλαρίκια, ένα βραχιόλι στο αριστερό της χέρι, και ακριβές παντόφλες με τακούνια.
Όλα αυτά σε ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα αστικής τάξης.
Παρατηρήστε πως η πόρνη δεν είναι καν ξαπλωμένη στο πεντακάθαρο, λευκό σεντόνι του κρεβατιού. Χρησιμοποιεί μεταξένιο σάλι.
Πίσω της, μια μαύρη υπηρέτρια της δείχνει ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια που πιθανότητα της έστειλε κάποιος θαυμαστής πελάτης της, αλλά εκείνη ούτε που γυρνάει να το κοιτάξει. μάλλον έχει βαρεθεί να παίρνει όλο τα ίδια δώρα... Αντί γι' αυτό, το βλέμμα της είναι καρφωμένο προς το θεατή, σαν να ήταν ο ίδιος το επόμενο θύμα που θα μάγευε.Τον αντιμετωπίζει με ένα αμυδρό χαμόγελο υπεροψίας. Τον κοιτάζει λέγοντάς του με τα μάτια:
"Ξέρω πως σου προκαλώ τον πόθο, αλλά δε θα γίνω ποτέ πραγματικά δική σου."
Δίπλα ακριβώς στα πόδια της, βρίσκεται, καθόλου τυχαία, το αγαπημένο της κατοικίδιο, μια μαύρη γάτα που μας κοιτάει κι αυτή κατάματα, έτοιμη να χιμήξει..
Ο ιστορικός τέχνης Léonce Bénédite επεσήμανε πρώτος πως ο Μανέ μπορεί να εμπνεύστηκε την "Ολυμπία" από την "Αφροδίτη του Ουρμπίνο" του Τισιανού, αλλά μήπως περισσότερο δε θα τον προβλημάτισε η εξ ίσου προκλητικά απόμακρη "Γυμνή Μάγια" του Φρανσίσκο ντε Γκόγια;

Αυτό που νομίζω πως σόκαρε το κοινό της εποχής, κυρίως όσους είχαν στο μυαλό τους τα "ακαδημαϊκά" πρότυπα, ήταν πως ο Μανέ ξεφεύγει εντελώς από τις κλασικές, εξιδανικευμένες "Αφροδίτες", και μας προσγειώνει στη σημερινή, πιο "πεζή" και πρόστυχη εποχή μας. Δείχνει το γυμνό, όπως πραγματικά είναι.
 Συγκρίνετε τον πίνακα με μια ερωτική φωτογραφία της εποχής...
Ξεκάθαρα το είχε πει ο Ζολά : " ... ο Μανέ δε διορθώνει τη φύση, μας παρουσιάζει μια κόρη του καιρού μας, που τη συναντάς καθημερινά στο πεζοδρόμιο.."

Με τον απροκάλυπτα ρεαλιστικό αυτό πίνακα γίνεται ο πραγματικά "μοντέρνος" καλλιτέχνης.


Επίδραση του πίνακα στα έργα:
"Μία οικογένεια" του  Louis de Brocquy [1951]
" Το πορτρέτο" του Yasumasa Morimura  [1988]


πηγές από Wikipedia

References

1. ^ ^{a b c} "Édouard Manet's Olympia by Beth Harris and Steven Zucker". Smarthistory. Khan Academy. Retrieved 11 February 2013.
2. ^ Clark, T.J. (1999) The Painting of Modern Life: Paris in the Art of Manet and His Followers. Revised edition. Princeton: Princeton University Press, p.86.
3. ^ Millett-Gallant, Ann (2010-08-03). The Disabled Body in Contemporary Art. Palgrave Macmillan. pp. 31–. ISBN 9780230109971. Retrieved 6 September 2014.
4. ^ Reff, Theodore. (1976) Manet: Olympia. London: Allen Lane, p. 57. ISBN 0713908076
5. ^ "The naked truth" The Guardian, 3 October 2008. Retrieved 18 December 2014.
6. ^ Reff, p. 48.
7. ^ Meyers, Jeffrey. (2004). Impressionist Quartet: The Intimate Genius of Manet and Morisot, Degas and Cassatt, p. 35; Beruete y Moret, Aureliano. (1922). Goya as portrait painter, p. 190.
8. ^ The Puzzle of Olympia. Phylis A. Floyd, 19th Century Art Worldwide, 2012. Retrieved 5 December 2012.
9. ^ Quoted in Honour, H. and J. Fleming, (2009) A World History of Art. 7th edn. London: Laurence King Publishing, p. 708. ISBN 9781856695848
10. ^ Andersen, Frits (2004). Karen-Margarethe Simonsen; Marianne Ping Huang; Mads Rosendahl Thomsen, eds. Reinventions of the Novel: Histories and Aesthetics of a Protean Genre. Rodopi. p. 79. ISBN 9789042008434.
11. ^ "Yasumasa Morimura, Portrait (Futago)".
12. ^ "Mark Shipway, "Somms Recreating Old Masters: Series 1"".

Sources

• Ross King. The Judgment of Paris: The Revolutionary Decade that Gave the World Impressionism. New York: Waller & Company, 2006 ISBN 0-8027-1466-8. See pages 105-108.
• Eunice Lipton. Alias Olympia: A Woman's Search for Manet's Notorious Model & Her Own Desire. Ithaca: Cornell University Press, 1999. ISBN 0-8014-8609-2
• V.R. Main. A Woman With No Clothes On. London: Delancey Press, 2008 ISBN 978-0-9539119-7-4.